Aan aardse jaren tel ik nu 64 jaar en als ik terug kijk ben ik, in de ogen van velen en soms van mezelf, kansloos geweest. Ik kon school niet afmaken, omdat ik trappenhuizen moest poetsen vanaf mijn twaalfde. Ik herinner me nog goed dat mijn ouders op school werden uitgenodigd om me naar het hogere onderwijs te sturen. Leren vond ik heel erg leuk en school was voor mij een veilige plek waar ik kon ontspannen van mijn thuissituatie.
Mijn vader riep gelijk: ‘Dat is niet nodig. Vrouwen gaan trouwen en krijgen kinderen’ en zo werd mijn toekomst in wegen geleid van het niet mee mogen doen, er niet bij horen en kansloos zijn. Hoe vaak heb ik niet moeten horen: ‘Je denkt zeker dat je wat beters bent?’ Ik dacht dan: ja, dat voelt wel zo, maar daar kon ik niets mee. Zo leerde ik om alles naar binnen mee te nemen, in een laadje te stoppen met het label: Later. Het voelde alsof mijn lichtje steeds minder hard ging branden. En zo bleef het een lange tijd tot dit jaar…
The Dark Night of the Soul
In de afgelopen nacht van 28 op 29 oktober tijdens de maansverduistering was het net als een confrontatie met de Godinnen Medusa en Lilith. Ik kwam oog in oog te staan met onverwerkte pijnen, schaduwkanten, ja, ik voelde de wonden in mij. Het was een uitnodiging om in mijn eigen spiegel te kijken, te kijken wie ik werkelijk ben en waarvoor ik hier op aarde ben gekomen. Ik ben hier niet om bang te zijn, ik ben hier niet om mij te verschuilen en mezelf onzichtbaar te maken.
Dit voelde als een roep van mijn ziel en het voelt nu als een dieper ontwaken. Wakker worden in mijn ware zijn. Ik voelde tijdens deze nacht heftige fysieke pijnen. Het voelde of mijn onderrug brak, het werd gloeiend heet, veel erger dan een opvlieger en het zweet brak me uit. Ik voelde krampen op mijn linkerborst, tintelingen in mijn linkerarm, het koste me moeite om te ademen en ik werd heel erg bang. Ik dacht: ‘Vijf jaar geleden heb ik een openhartoperatie ondergaan en wat gebeurt er nu?’ en er ontstond paniek. Een later bezoek aan de huisarts liet blijken dat er fysiek alles oké bleek te zijn, gelukkig.
Tijdens deze nacht dook ik steeds dieper in mijzelf. Emoties overspoelden me en mijn hele leven trok aan me voorbij. Een gevoel van nutteloosheid, eenzaamheid en een rommeltje van mijn leven gemaakt te hebben, kwam opborrelen. Mijn lichaam schudde, tranen met tuiten en het was enorm heftig om mee te maken. Met mijn mind en gedachten kon ik het niet verklaren. Het voelde alsof mijn persoonlijkheid met alle identificaties niet meer bestond. Ik besefte dat ik in een diep zuiveringsproces was beland.
Stap ik eruit of stap ik erin?
Buiten stormde het en ik ging naar het bos. Niemand anders was te bekennen in het bos. De takken vlogen me om de oren. Er was een diepe pijn in me welke ik uitschreeuwde: ‘Het is genoeg, ik ben er klaar mee om zo in beperkingen en tekorten te leven’. De pijn was bijna ondraaglijk, het voelde dat ik in twee stukken werd gescheurd. Er was alleen een gedachte: ‘Stap ik eruit of stap ik erin?’.
Ik riep: ‘Ja, ik ben er nu klaar voor om mezelf zichtbaar te maken wie ik ben en waarvoor ik sta, ongeacht wat men ervan vind’. Ook al weet ik nog niet goed hoe. Mijn schreeuw was intens, het liet mijn lichaam trillen en beven en de tranen bleven stromen. Het geluid van mijn schreeuw werd opgenomen van het geluid van krakende bomen van de storm.
Toen brak de hemel open, de zon in volle glorie toverde de vallende bladeren welke de wind door de lucht liet dansen in liggende goudgele bladeren. Ik stond in een gouden regen van deze prachtige bladeren. Mijn emotionele lichaam kwam tot rust en ik ging op weg naar huis. Thuis verwende ik mezelf met een heerlijk kopje thee en een warm bad voordat ik helemaal uitgeput ging slapen. Ik sliep de klok rond, wat voor mij heel ongewoon is. In de ochtend voelde ik me diep uitgerust en tegelijkertijd voelde ik dat ik niet meer was wie ik gisteren nog was. Ik voelde alles anders.
Identificaties waren uitgewist. Ik kon alleen maar in het moment zijn. Ik kon niet vooruit of achteruit denken, er bestond alleen NU. Ik had weleens gehoord van ‘The Dark Night of the Soul’, maar nu heb ik deze ook echt ervaren. Ik voelde dat ik door een portaal, een andere dimensie had betreden. Dat klinkt misschien wat zweverig, maar toch voel ik dat ik op een andere laag in mezelf ben beland.
Van hoofd naar Hart
Ik kwam vijf jaar geleden sinds mijn hartoperatie op de allereerste plek te staan voor mezelf. Dit werd mij niet altijd in dank afgenomen. Mensen welke me echt dierbaar waren zijn uit mijn leven verdwenen. Een vriend zei destijds: ‘Je had geen vrienden, je had alleen mensen die je nodig hadden’. Dat was voor mij een hele heftige opmerking, maar voelde als waarheid. Toen ik niet meer dienstbaar was aan een ander, toen kwam ik alleen te staan. Het was een lange en donkere weg, maar het bracht me wel in mijn hart. In deze tijd wordt dan ook veel gesproken van een bewustzijnsverschuiving, van 3D naar 5D. Voor mij is dit van hoofd naar hart. Hier heb ik nog wat ideeën over waar ik later op terug wil komen.
Wat ik wel weet en vooral voel is dat het van hoofd naar hart gaan op een mentale laag gebeurd. Voor mij is het van hoofd naar buik om alle wonden welke nog in het onderbewuste schuilen, bewust van te worden en te helen. Ik voel dat pas dan, het portaal om in het hart te komen zich gaat openen voor de Liefde. Daarna is het in Liefde zijn. Liefde voor jezelf is de brug naar liefde in eenheid met al dat is. Onzichtbare krachten en alle tijdslijnen van alle parallelle levens stromen samen in het hart tot eenheid. Hierdoor komen we in uitlijning met het hart van de schepper en het hart van onze liefdevolle planeet: moeder aarde, tenslotte is het hart de kompas naar de Ziel.
Aan ons dus de keuze of we luisteren naar het dunne stemmetje in het hart of de stem van onze mind welke de programma’s vaak van vele generaties herhaald en ons afhankelijk en in beperking houdt. Het hart spreekt de taal van innerlijke wijsheid. Ik heb geleerd te vertrouwen op de wijsheid van mijn hart. Ons hart is een portaal naar vrijheid, zelfrealisatie, een portaal naar je ware essentie.
Liefs,
Vandevi